poziomie Einsteina. Mając dwadzieścia pięć lat, studiowała trzeci kierunek, czyli religioznawstwo. Natomiast Blake, mając lat dwadzieścia osiem, wciąż nie mógł skończyć pierwszego roku. Poza tym dumny był z tego, że jest gejem, i miał niezwykle ostry język. Nie pasował do tej konserwatywnej części wybrzeża, ale mówił, że chce tu zostać, bo bardzo lubi drzewa. Ich dyskusje obrosły już legendą. Niektórzy ze stałych klientów przychodzili tu specjalnie po to, żeby posłuchać Marilyn i Blake’a. Mimo całej zaciętości, z jaką się kłócili, oboje przepadali za sobą i dobrze ze sobą współpracowali. – Posłuchaj, złotko – ciągnął Blake mimo pojawienia się szefowej – to przecież jasne, że rasy różnią się między sobą, również pod względem wielkości. Marilyn prychnęła z niesmakiem. – Tak ci się wydaje, bo sam wyrosłeś jak tyka. To wszystko stereotypy, banały... Obrzydliwe rasistowskie brednie. Blake położył dłonie na biodrach. – Przepraszam, a skąd, twoim zdaniem, wzięły się stereotypy? – Głównie z nienawiści i uprzedzeń – odparła Marilyn, która aż poczerwieniała ze złości. – Mój Boże, myślałam, że jako homoseksualista będziesz to mógł lepiej zrozumieć. – No to powiedz mi, ilu znasz Azjatów, którzy... – No, już dosyć. – Kate weszła między zwaśnione strony. – Tak nie można. Mamy przecież gości. – Mnie to nie przeszkadza – wtrącił Peter, jeden ze stałych klientów, siedzący w loży najbliżej kontuaru. – Ta dyskusja wciąga mnie coraz bardziej. – Ja też bym chętnie posłuchała – dodała pisarka Joanie, która podeszła po następną kawę. – Jest potem o czym pomyśleć. – Nie, nie, Kate ma rację – zreflektował się Blake. – Ale zanim przejdziemy do mniej kontrowersyjnego tematu, spuentuję to tak: jeśli ktoś twierdzi, że wielkość nie ma znaczenia, to albo sam ma małego fiuta, albo faceta z małym fiutem. Marilyn aż otworzyła usta, Joanie omal nie rozlała kawy, a Kate z trudem powstrzymała śmiech. Zanim zdążyła upomnieć swojego pracownika, odezwał się Peter: – Ależ Blake, nigdy nic takiego nie mówiłem. Zawsze uważałem, że wielkość to poważna sprawa. Wszyscy zebrani zachichotali, ktoś rzucił jakąś pieprzną uwagę i gdy wydawało się, że rozmowa nieuchronnie zboczy na niewłaściwe tory, do kawiarni weszła kobieta z dwójką dzieci. Marilyn i Blake natychmiast zmienili temat. Kate potrząsnęła głową i westchnęła. Ciekawe, co by powiedział Richard, gdyby usłyszał, o czym tu się gada? Już i tak uważał, że ,,Uncommon Bean’’ to dom wariatów, a teraz pewnie by uznał, że jest azylem dla różnych dewiantów. Jeszcze raz rzuciła okiem na Marilyn, która przyjmowała zamówienie od kobiety, i uśmiechnęła się do siebie. Lubiła tę kawiarnię i ludzi, którzy w niej pracowali. Lubiła też swoich stałych klientów. Nie przeszkadzało jej, że całe to miejsce rzeczywiście mogło się wydawać zwariowane. Sama uwielbiała sztukę, ale jeszcze przed podjęciem studiów zdecydowała, że nie zaryzykuje tak niepewnej kariery. Widziała przecież swoich rodziców żyjących od jednego honorarium do następnego, w oczekiwaniu na sławę, która jakoś nie chciała nadejść. Widziała też, jak gorycz i rozczarowanie niszczą ich małżeństwo. Rozwiedli się tego roku,