- Do naszego domu. - Tak. Zawsze już będzie nasz. I pocałowała go przy wszystkich, co wzbudziło powszechny aplauz. EPILOG W dwa tygodnie po balu zwycięzców pojechali oboje do Buckley on the Heath odkrytym landem. Fort i Rush, rekonwalescenci, jechali drugim powozem. Najpierw zatrzymali się w wiosce, gdzie cała ludność wiwatowała na cześć nowego właściciela dworu, który uwolnił ich od Michaiła Kurkowa i jego Kozaków. Becky ze zdumieniem stwierdziła, że wioska wydaje się jej teraz o wiele mniejsza, lecz z wielkim ożywieniem pokazywała wszystko Alecowi. On zaś ze szczerą sympatią poznał prostych wieśniaków. Chciał nawet zajrzeć do miejscowej tawerny i spróbować tamtejszych napitków, ale Becky zanadto spieszyło się do Talbot Old Hall, żeby na to pozwolić. Gdy wyjechali z wioski, Alec spojrzał na nią serdecznie. - Nie mówiłaś mi, że tu jest tak przyjemnie i że ludzie są tacy przyjaźni. Becky się uśmiechnęła, lecz gdy spojrzała w tył, jęknęła. - Och, niedobrze! - Co się stało? - Fort i Rush spotkali Sally i Daisy. Alec popatrzył w tę samą stronę i zobaczył, że drugi powóz istotnie już nie jedzie za nimi. Dwaj osławieni hulacy ulegli wdziękom wiejskich piękności. - Chyba nieprędko ich znów zobaczymy - westchnął. - Też tak myślę. Spojrzeli na siebie rozbawieni i pojechali dalej. Becky wsparła głowę na zranionym ramieniu Aleca, które na szczęście szybko się goiło. Nie dbała o to, że powóz trzęsie, jadąc po kiepskiej drodze. Wróciła myślami do wydarzeń ostatnich dwóch tygodni, a zwłaszcza do balu zwycięzców. Była nim wręcz oszołomiona. Posłusznie poszła za radą Aleca i wystąpiła na nim w mocno wydekoltowanej czerwonej sukni. Sądziła, że był to wybór podyktowany wyłącznie jego wyrafinowanym gustem, lecz potem otrzymała małą paczuszkę wysłaną ni mniej, ni więcej tylko z pawilonu Brighton! Szybko zrozumiała, że Alec chciał odkupić oryginalną Różę Indry od regenta, żeby jej sprawić niespodziankę, lecz królewski przyjaciel odmówił przyjęcia pieniędzy i z galanterią ofiarował jej klejnot w prezencie ślubnym. Najwyraźniej jego królewską wysokość żywo poruszył triumf Aleca nad Kurkowem, bo nieczęsto się zdarzało, żeby brytyjski poddany zyskiwał sobie względy aroganckiego cara. Alec założył jej własnoręcznie kolię z rubinem na szyję, a potem mruknął, patrząc na jej odbicie w lustrze: - Wyglądasz po prostu wspaniale! Wciąż jeszcze serce zaczynało jej bić mocniej, kiedy wspominała, jak obydwoje wówczas tańczyli, łamiąc zwyczaj, który nakazywał, że żadna para nie może tego robić więcej niż trzy razy z rzędu. Czegóż innego można się było jednak spodziewać po przywódcy londyńskich hulaków? A potem książę Westland zwrócił powszechną uwagę, ogłaszając zaręczyny Parthenii i Draxingera. Obydwoje nareszcie wyznali sobie miłość. To wspaniałe, że Alec i ona będą teraz mieli bliskich przyjaciół w sąsiednim majątku! Największą rewelacją było jednak przybycie na bal całego zastępu braci Knight. Alec poprosił ich, by zechcieli powrócić z północy kilka dni wcześniej, niż zamierzali. Tłum gości wprost oniemiał, gdy książę Robert wyłonił się spoza wielkich, białych drzwi w towarzystwie bliźniaków, Luciena i Damiena. Bracia, którzy zdecydowali się na długą podróż, byle tylko mu asystować, niby straż przyboczna, z zaskoczeniem stwierdzili, że ich najmłodszy braciszek zdołał zapanować nad sytuacją. A gdy się dowiedzieli, że sam jeden pokonał sześciu Kozaków, pogratulowali mu z dumą i podziwem. Poklepali go po plecach i nareszcie zaczęli traktować jak równego sobie. Alec, trochę zmieszany, przedstawił im wówczas Becky. Wieść o ich zaręczynach wprost zelektryzowała braci. Od razu uznali ją za ósmy cud świata. - Czy to znaczy, że?...